To największy śpioch w świecie zwierząt. Budzi się dopiero w maju

Popielica szara (Glis glis) jest gryzoniem z rodziny pilchowatych. Często bywa mylona z myszą, choć można zauważyć kilka dość istotnych różnic. Popielice żyją głównie w koronach drzew w lasach liściastych i mieszanych.

W czasie dnia skrywają się w dziuplach. Na żer wychodzą dopiero wieczorem, gdy słońce już zachodzi. Ich dieta składa się przede wszystkim z nasion, liści i owoców drzew, takich jak wiśnie, jabłka, żołędzie i orzechy. Wiosną nie pogardzą również pączkami drzew. Czasem decydują się zjeść ptasie jaja, pisklęta i bezkręgowce, choć mają one bardzo mały udział w diecie gryzonia.

Popielica zapada w sen zimowy. W dodatku naprawdę mocny i długi. Nie bez powodu jest uznawana za jednego z największych śpiochów w świecie zwierząt. Popielice schodzą z drzew z początkiem jesieni, a czasem nawet pod koniec lata. W tym czasie kopią w ziemi swoje zimowe nory, które mają głębokość ok. 30-50 cm. Jeśli mają ku temu okazję, chętnie ograniczą wysiłek i zajmą opuszczone nory innych gryzoni.

Kiedy popielica uzna, że nadszedł czas na sen zimowy, wchodzi do norki, zwija się w kłębek i zasypia, okrywając się własnym ogonem. W tym czasie ich procesy życiowe drastycznie zwalniają. Serce bije kilka razy na minutę, a temperatura ciała spada do kilku stopni powyżej zera.

Gryzonie pozostają w stanie hibernacji od września do końca maja. Jest to jeden z najdłużej hibernujących ssaków w Europie. Ważne jest, żeby nie przerywać zimowego snu popielicy, szczególnie jesienią i zimą, ponieważ nie będzie w stanie znaleźć dla siebie pożywienia i prawdopodobnie nie dotrwa do wiosny.

Jeśli w danym roku brakuje pożywienia, popielica może wydłużyć sen zimowy do czerwca. W przypadku nieurodzaju przeważnie też się nie rozmnaża. W takiej sytuacji jest aktywna tylko przez 3-4 miesiące w ciągu roku.

To gryzoń wielkością zbliżony do szczura. Popielica jest bardzo charakterystyczna. Ma szare futerko na grzbiecie, które jest wyraźnie oddzielone od jasnego futerka na brzuchu. Starsze osobniki mogą być nieco bardziej rudawe. Charakterystyczną cechą są spore uszy wystające ponad futerko i duże, czarne oczy. Do tego ma puszysty, popielaty ogon o długości 12-15 cm.

Popielice na wolności żyją do 9 lat. Samice zakładają gniazda w dziuplach drzew, które wypełniają świeżymi liśćmi. Tam rodzą do 11 młodych, które po miesiącu zaczynają opuszczać gniazdo. Popielice w naturalnych warunkach jest dość ciężko zaobserwować, ponieważ prowadzą nocny tryb życia. Dodatkowo żyją wysoko w koronach drzew, a na ziemię schodzą tylko w czasie przygotowań do snu zimowego.

Ciekawostką jest, że w ramach ochrony popielicy, w miejscach bardziej przerzedzonych (np. przy ścieżkach i ulicach), między koronami drzew zawiesza się niewielkie mostki z grubej liny otoczone siatką. Dzięki temu gryzonie są w stanie swobodniej poruszać się po lesie, a jednocześnie są chronione przed drapieżnikami.

Popielica szara niemal zupełnie zniknęła z północnych i zachodnich rejonów Polski. Badaczom udało się zaobserwować jedynie 2 stanowiska populacja na Pomorzu oraz jedno w Sierakowskim Parku Krajobrazowym. Liczniej występuje na południu kraju, szczególnie na Dolnym Śląsku i Lubelszczyźnie oraz w Bieszczadach i Sudetach.

Popielica jest w Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową. Nie ma wielu naturalnych wrogów, którzy są w stanie jej zagrozić. Bywa chwytana przez sowy i koty domowe. Największą przeszkodą jest dla nich przerzedzanie drzewostanów. Jeśli korony drzew nie stykają się ze sobą, to gryzoń nie jest w stanie się przemieszczać w poszukiwaniu pożywienia.

Źródła: klubzwierzaki.pl, naukawpolsce.pl, bocian.org.pl, krainaniezwyklosci.pl