Można go pomylić z gawronem. Ornitolodzy dyskutują, czy w ogóle istnieje

Czarnowron (Corvus corone corone) w wielu ujęciach systematycznych traktowany jest jako podgatunek wrony siwej (Corvus corone). Ornitolodzy nieustannie sprzeczają się na temat przynależności wrony czarnej. Opinie zmieniały się na przestrzeni lat i wciąż prowadzą do żywych dyskusji. Coraz częściej pojawia się teza, że to wrona siwa jest podgatunkiem czarnowrona.

Niektórzy zwolennicy koncepcji pełnoprawnego gatunku argumentują, że za uwzględnieniem odrębności gatunkowej przemawia kilka cech. Mowa tu głównie o różnicach w upierzeniu (szaro-czarne u wrony siwej i jednolicie czarne u czarnowrona), selektywnym kojarzeniu (ptaki preferują partnera o podobnym upierzeniu) i słabszym przystosowaniu środowiskowym hybryd wrony siwej i czarnowrona.

W przeszłości czarnowrona i wronę siwą traktowano jako podgatunki. Jednak różnice w wyglądzie były tak duże, że zostały uznane za dwa odrębne gatunki ptaków z rodziny krukowatych, choć nie wszyscy się z tymi zgadzali. Na tym się nie skończyło, ponieważ ornitolodzy z różnych krajów Europy przeprowadzili badania, w których wykazali, że różnica w genomie między tymi ptakami wynosi zaledwie 0,28%, w związku z czym są do siebie zbyt podobne, by mówić o różnych gatunkach.

Czarnowron, nazywany też wroną czarną i wrońcem, jest średniej wielkości ptakiem z rodziny krukowatych. Jego długość ciała sięga 50 cm, rozpiętość skrzydeł 100 cm, a waga to ok. 0,7 kg, choć w literaturze czasem pojawiają się nieco większe osobniki.

Upierzenie czarnowrona jest jednolicie czarne. Jego pióra ściśle przylegają do ciała, co nadaje sylwetce smukłości i elegancji. Dziób jest mocny i łagodnie zakrzywiony na grzbiecie. Jest ciemniejszy i masywniejszy niż u gawrona. Cechą charakterystyczną są pióra u nasady dzioba, co jest wyraźnym odróżnieniem od gawrona, którego nasada jest jaśniejsza z delikatnie odsłoniętym fragmentem skóry. Nogi i tęczówki czarnowrona również są czarne.

Paradoksalnie najłatwiej od wrony czarnej jest odróżnić wronę siwą, ponieważ czarnowron ma czarne upierzenie, a wrona siwa ma szare pióra na grzbiecie, brzuchu i na bokach.

Zdecydowanie ciężej jest rozróżnić wrońca i gawrona, ponieważ oba gatunki są jednolicie czarne. Uwagę trzeba zwrócić na dziób i upierzenie u jego nasady. Jeśli dziób jest przykryty piórami, mamy do czynienia z czarnowronem. Jeśli widać jaśniejszą skórę, to patrzymy na gawrona. W locie natomiast różnica pojawia się w skrzydłach, które u czarnowrona są bardziej regularne z mniej zróżnicowaną szerokością na całej długości. Dodatkowo na piórach gawrona może pojawić się delikatny fioletowy połysk, a u czarnowrona — zielonkawy.

Jeszcze większe wątpliwości budzą kruki. Tutaj cechą odróżniającą te dwa gatunki ptaków jest ogon. U czarnowrona jest on dość prosty i lekko zaokrąglony, a u kruka jest klinowaty — jego koniec układa się w wyraźny trójkąt.

Wrońce naturalnie występują na zachodzie i południu Europy. Stamtąd rozprzestrzeniły się i obecnie są popularne również w Niemczech, Danii i Wielkiej Brytanii. Jest ich tam zdecydowanie więcej niż wron siwych, do których przyzwyczailiśmy się u nas. Czarnowrony w Polsce występują sporadycznie, głównie na zachodzie kraju.

Są to ptaki osiadłe, które rzadko migrują, choć młode czasem wybierają się w dalszą podróż. Lęgi najczęściej odbywają się połowie kwietnia. Samice znoszą od 3 do 6 jaj, które wysiadują przez ok. 18 dni. Młode opuszczają gniazda po 28-35 dniach.

Szacuje się, że w Polsce przebywa od 1 do 5 par czarnowrona. Warto też pamiętać, że podlega on ścisłej ochronie gatunkowej.

Źródła: national-geographic.pl, infowet.pl, encyklopedialesna.com, dinoanimals.pl, sggw.edu.pl, e-bliskoprzyrody.pl,