Mały tygrys w polskich lasach. Jak odróżnić żbika od kota?

Pomimo wielu podobieństw żbiki i koty domowe dzielą kluczowe różnice. Sprawdzamy, jakie cechy, nawyki oraz zachowania mogą pomóc nam je od siebie odróżnić.

Pierwsze różnice znajdziemy już w wyglądzie zewnętrznym. Przede wszystkim żbiki mają o wiele bardziej masywną i muskularną budowę ciała niż dobrze znane nam zwierzęta domowe. W sylwetce mocno zaznaczone są łapy, które pomogą nam rozpoznać zwierzę jako sprawnego łowcę, przystosowanego do życia w lesie. Niech nie zmyli nas rozmiar. Długość ciała żbików może się mocno różnić i osiągać od 45 do aż 80 cm. Jego masa z kolei może wynosić od 3 do 8 kg. Stawia go to wyraźnie ponad o wiele mniejszym kotem domowym.

Uwagę warto zwrócić uwagę na sierść i ubarwienie tych dwóch gatunków. Futro żbika jest grubsze i bardziej szorstkie niż w przypadku kota. Co więcej, może przybierać barwę od szaro-brązowej do złocistej. Z łatwością zauważymy na nim ciemne pasy oraz plamy, które stanowią świetny kamuflaż w lesie. Umaszczenie kotów jest o wiele bardziej różnorodne, a często sprawia, że wyróżniają się wśród otoczenia środowiska naturalnego.

Ważnym elementem jest też ogon. U żbika europejskiego jest on wyjątkowo gruby i długi, a na jego końcu znajdują się charakterystyczne ciemne albo czarne pierścienie. Ogony kotów domowych są zróżnicowane pod względem długości i grubości, ale zwykle są cieńsze. Ich ubarwienie może być bardzo wyraźne i bogate w różne wzory.

Odróżnienie od siebie tych dwóch gatunków może być trudnym zadaniem, ponieważ koty i żbiki mają wiele cech wspólnych. Są tak samo terytorialne, poruszają się w zwinny, typowy dla drapieżników sposób oraz komunikują się podobnie za pomocą mowy ciała. Jest jednak kilka nawyków, które sprawiają, że zobaczymy na własne oczy ich odmienne ścieżki ewolucyjne, a także proces adaptacji do współczesnych warunków.

Żbiki i koty charakteryzują się innymi, specyficznymi zachowaniami w środowisku naturalnym. Żbiki to typowe drapieżniki leśne, które pozostawiają sobie charakterystyczne tropy z widocznymi pazurami. Unikają ludzi i preferują dzikie, leśne gęstwiny. Są również dość płochliwe i trzymają się z dala od zabudowań.

Koty domowe są jednak zwierzętami udomowionymi, co zauważymy praktycznie od razu. Nawet jeśli są dzikie i żyją na wolności, wybierają zwykle tereny, znajdujące się blisko człowieka. Często można spotkać je w miastach czy na wsiach. Nie boją się ludzi i raczej ich nie unikają. Co więcej, mogą nawet korzystać z ich pomocy i zamiast polować, żywić się pozostawionych dla nich pożywieniem. 

Źródło: ekologia.pl