Można go spotkać tylko w Tatrach. Wkrótce zapadną w sen zimowy

Świstak tatrzański z rodziny wiewiórkowatych oraz podgatunku świstaka alpejskiego jest unikatem tatrzańskiej przyrody. Dzięki temu określa się go endemitem, który przez Światową Unię Ochrony Przyrody został zaliczony do gatunków zagrożonych wyginięciem. Natomiast w polskiej czerwonej księdze zwierząt marmota marmota latirostris figuruje jako gatunek zagrożony wyginięciem oraz jest objęty ochroną ścisłą. Gdzie można zobaczyć świstaka tatrzańskiego? 

Gryzoń żyje ponad górną granicą lasu na wysokości 1700-2300 m n.p.m. i najczęściej w koloniach liczących 20 osobników, zamieszkując nory na łąkach wysokogórskich oddalone od szlaków i najbardziej nasłonecznione. Szacuje się, że w Tatrach jest obecnie 800 gryzoni tego gatunku, z czego po polskiej stronie zaledwie 200 osobników. Dlaczego populacja świstaka tatrzańskiego jest tak niska?  

W XIX był on zwierzęciem łownym, którego “świstacze sadło" miało być cudownym środkiem na rozmaite dolegliwości. Jednak w 1868 roku Sejm galicyjski uchwalił ustawę zakazującą polowań na te zwierzęta, którą podpisał cesarz Franciszek Józef I. Natomiast autorem pierwszej pracy "O świstaku" był Maksymilian Nowicki, badacz przyrody tatrzańskiej i współtwórca Towarzystwa Tatrzańskiego. 

Maksymalna długość ciała świstaka tatrzańskiego wynosi 60 cm, a waga do 5,7 kg, która zwiększa się jesienią przed snem zimowym. Kolor futra gryzonia jest żółtawobrunatny, a po bokach szary, natomiast kończyny krótkie i mocne do kopania podziemnych korytarzy. Co zjada marmota marmota latirostris? Żeruje w dzień i zjada zielone części roślin, bulwy, kłącza, nasiona, ale również owady i inne bezkręgowce, które rozdrabnia długimi przednimi siekaczami. Szczególnie jest aktywny jesienią, ponieważ gromadzi zapasy tłuszczu na sen zimowy, który trwa od października do kwietnia.  

Maksymalna długość życia świstaka tatrzańskiego wynosi od 15 do 18 lat, natomiast dojrzałość płciową osiągają już statystycznie w drugim roku życia. Marmota marmota latirostris rozmnaża się raz w roku, na wiosnę, gdzie w jednym miocie jest maksymalnie 6 gryzoni. Jeśli zależy ci na zobaczeniu podczas tatrzańskich wędrówek świstaka, to pamiętaj, że jest to zwierze bardzo płochliwe i ostrożne. W sytuacji zagrożenia jeden osobnik ze stada wydaje głośny świst, który jest jasną informacją dla pozostałych. Naturalnym wrogiem dla świstaka tatrzańskiego jest orzeł.  

Źródło: encyklopedialesna.com, portaltatrzanski.pl, portalgorski.pl.