Przypomina wronę siwą. Może przenosić groźne choroby

Wrona orientalna (łac. Corvus splendens) to średniej wielkości ptak z rodziny krukowatych, osiągający długość ciała ok. 40 cm i rozpiętość skrzydeł do 80 cm. Upierzenie przedniej części głowy, ogona, skrzydeł i większości grzbietu jest ciemne, błyszczące, z metalicznym, niebieskawym połyskiem, natomiast reszta ciała wrony orientalnej jest jaśniejsza i matowa. U tego gatunku dymorfizm płciowy nie występuje - samce i samice wyglądają niemal identycznie. Wrona orientalna ma smukłą sylwetkę, stosunkowo długi ogon i mocny, długi dziób.

To po części odróżnia ją od rodzimej wrony siwej (łac. Corvus cornix), która charakteryzuje się kontrastowym upierzeniem: czarna głowa, skrzydła i ogon wyraźnie odcinają się od jasnoszarego grzbietu i brzucha. Sylwetka wrony siwej jest masywna, z zaokrąglonym czołem i grubym, lekko zakrzywionym dziobem. Jej orientalna kuzynka jest nieco mniejsza, smuklejsza, z dłuższym ogonem i bardziej stromym czołem. 

Naturalnym środowiskiem wrony orientalnej są tereny południowej Azji - Pakistan, Indie, Bangladesz, Sri Lanka, Malediwy, Nepal, Bhutan, Mjanma oraz południowe Chiny. Ten inwazyjny gatunek preferuje bliskość siedzib ludzkich - miasta, wsie, porty, a także otwarte obszary leśne i niskie tereny, choć obserwowano go nawet na wysokościach powyżej 4000 m n.p.m. w Himalajach. Wrona orientalna gniazduje na drzewach i gzymsach budynków, a także słupach oraz lampach ulicznych, często wykorzystując do budowy gniazda materiały z wysypisk śmieci.

Przeczytaj także: Zalewają Polskę. Wszystko przez nieodpowiedzialnych hodowców

W innych regionach świata gatunek ten pojawia się wyłącznie w wyniku zawleczenia przez człowieka, głównie transportem morskim. Dzięki wysokiej zdolności adaptacyjnej ptak ten rozprzestrzenił się m.in. na Półwyspie Arabskim, w Afryce Wschodniej, na wyspach Oceanu Indyjskiego oraz w niektórych częściach Europy, głównie tych portowych. Wrona orientalna nie tworzy w Polsce stałych populacji. Dotychczas na terenie kraju odnotowano jedynie pojedyncze przypadki. Nie potwierdzono jednak, aby gatunek ten wyprowadzał lęgi.

Wrona orientalna (łac. Corvus splendens) jest uznawana za gatunek inwazyjny, ponieważ po introdukcji poza naturalny zasięg bardzo szybko się rozprzestrzenia i wywiera silnie negatywny wpływ na lokalne ekosystemy. Jej inwazyjność wynika m.in. z szerokiej niszy pokarmowej, zdolności do życia w pobliżu ludzi oraz gromadnego trybu życia. Wrona orientalna zagraża ekosystemom poprzez:

• Wypieranie rodzimych gatunków ptaków

Konkurencja o miejsca gniazdowe i pokarm prowadzi do drastycznych spadków liczebności rodzimych ptaków, zwłaszcza tych gniazdujących w otwartych siedliskach i na terenach zurbanizowanych. Wrona orientalna wykazuje agresję oraz kleptopasożytnictwo (wykradanie pożywienia) względem innych ptaków, co skutkuje ich wycofywaniem się z zajmowanych obszarów. Ponadto żywi się jajami, pisklętami, a nawet dorosłymi osobnikami innych gatunków ptaków i drobiu.

• Zagrożenie epidemiologiczne

Wrona orientalna przenosi wiele patogenów, które mogą być przenoszone na inne dzikie zwierzęta. Należą do nich m. in. wirusy ptasiej grypy A H5N1 i A H5N8, wirus choroby Newcastle, bakterie Salmonella spp. i Mycoplasma gallisepticum, wywołujące śmiertelne choroby zwierząt – głównie ptaków.

Źródła: gov.pl, zielona.interia.pl, jestemnaptak.pl, national-geographic.pl