Wyglądają niepozornie, ale są toksyczne. Nie wolno ich dotykać

Kuprówka rudnica (łac. Euproctis chrysorrhoea) to motyl z rodziny brudnicowatych, którego dorosłe osobniki mają śnieżnobiałe, atłasowe skrzydła o rozpiętości 26-40 mm. Charakterystyczną cechą samic jest pęczek rudych lub żółtobrązowych szczecinek na końcu odwłoka. Gąsienice tego gatunku są czarne, gęsto pokryte szarobrązowymi lub rdzawobrunatnymi włoskami, z wyraźnymi białymi plamkami po bokach i czerwonymi paskami na grzbiecie. Kuprówka w tym stadium rozwoju dorasta do 3-4 cm długości. Najłatwiej je rozpoznać po intensywnym owłosieniu oraz żółtym pasku na grzbiecie, zakończonemu rudymi włoskami.

Kuprówka rudnica jest szeroko rozpowszechniona w Europie (poza północnymi obszarami) i Azji, a w Polsce to pospolity motyl spotykany w lasach liściastych, parkach, sadach, ogrodach oraz śródpolnych zaroślach. Gąsienice kuprówki rudnicy żerują głównie na drzewach i krzewach liściastych z rodziny różowatych (głóg, śliwa, grusza, jabłoń, róża, jeżyna), ale także na dębach, grabach i wierzbach. Zimują w gniazdach z liści, a żerowanie rozpoczynają wczesną wiosną, wygryzając liście i pąki, co może prowadzić do znacznego osłabienia roślin.

Największe zagrożenie dla ludzi stanowią silnie alergizujące włoski pokrywające ciało gąsienic oraz szczecinki odwłoka dorosłych motyli, które pełnią funkcję obronną przed drapieżnikami. Szczególnie narażone są alergicy, dzieci oraz osoby o wrażliwej skórze.

Kontakt z tymi włoskami może powodować m.in.:

• stany zapalne i silne podrażnienia skóry;
• reakcje alergiczne skóry: wysypki, świąd, zaczerwienienie, obrzęk;
• podrażnienia spojówek i błon śluzowych.

Parzące włoski mogą się odłamywać i być przenoszone przez wiatr, zachowując przy tym swoją toksyczność przez długi czas. Dlatego należy nie tylko unikać bezpośredniego kontaktu z kuprówką rudnicą, ale także nie przebywać w pobliżu zaatakowanych drzew. 

Źródła: borekwlkp.pl, ior.poznan.pl, miedziowe.pl