Żyją tylko w kilku miejscach w Polsce. To potomkowie wymarłego gatunku

Dzikie tarpany (Equus ferus) niestety wyginęły w XIX wieku. Jednak kilka wcześniej odłowionych osobników znajdowało się w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Z czasem zwierzęta zostały rozdane okolicznym chłopom, gdzie krzyżowano je z lokalnymi końmi. Ostatecznie, chociaż nie istniały już dzikie tarpany, to udało się odnaleźć konie, które wykazywały ich cechy.

Naukowcy i hodowcy zaczęli krzyżować konie będące przodkami tarpanów, aby wzmocnić pożądane cechy. Skupiali się na zwierzętach obecnych w ośrodkach hodowlanych, ale też odkupywali konie od prywatnych właścicieli. Dzięki temu w kilku rejonach Polski możemy teraz podziwiać koniki polskie, będące potomkami dzikich tarpanów. Oprócz rezerwatów, gdzie żyją w warunkach zbliżonych do naturalnych, osobniki pojawiają się też w ogrodach zoologicznych i u prywatnych hodowców.

Dobrą wiadomością jest, że populacja koników polskich zwiększa się z roku na rok. Nie tylko w Polsce, ale też w innych krajach europejskich (Niemcy, Holandia, Belgia, Francja, Szwecja), gdzie przeważnie żyją w rezerwatach.

Koniki polskie są niesamowitymi zwierzętami, mogącymi dożyć 30 lat. Są silne, wytrzymałe, inteligentne i zdolne do przetrwania na wolności, nawet w surowych, zimowych warunkach. Są też wyjątkowo odporne na choroby.

Potomkowie tarpanów to niewielkie konie, o wysokości w kłębie sięgającej 140 cm, a masa ich ciała nie przekracza 400 kg. Koniki polskie mają krępą budowę ciała i myszato umaszczoną sierść. Grzywa i ogon są czarne, czasem z nielicznym, jasnym włosiem. Przez grzbiet konika polskiego przebiega ciemna pręga grzbietowa.

Są to bardzo towarzyskie i przyjazne stworzenia, charakteryzujące się spokojnym temperamentem, cierpliwością i łatwością nawiązywania kontaktu z ludźmi. Z tego względu są znakomitymi kandydatami do hipoterapii. Dodatkowo ich łagodny charakter sprawia, że z powodzeniem mogą na nich jeździć dzieci.

Koniki polskie żyją w kilku rejonach w Polsce, gdzie stworzono dla nich warunki zbliżone do naturalnych. Jedna z najsłynniejszych hodowli znajduje się w Popielnie na Mazurach — w Stacji Badawczej Instytutu Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN. Te wyjątkowe zwierzęta żyją tam półdziko, samodzielnie dobierając się w stada i wybierając miejsca do żerowania. Opieka nad nimi ograniczona jest do podawania siana zimą.

Przeczytaj też: Roztoczański Park Narodowy świętuje. To pierwsze takie narodziny w tym roku

Drugim ważnym ośrodkiem jest rezerwat na terenie Roztoczańskiego Parku Narodowego, gdzie potomkowie tarpanów pomagają utrzymać równowagę przyrodniczą. Ich obecność zapobiega zarastaniu łąk i przyczynia się do wzbogacenia okolicznej fauny i flory. Turyści mogą z bezpiecznej odległości obserwować stada tych zwierząt dzięki znajdującym się w okolicy punktom widokowym.

Stada koników polskich można spotkać również m.in. w Nadleśnictwie Borki, Nadleśnictwie Płaska, Biebrzańskim Parku Narodowym, Sierakowie, Zwierzyńcu, Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu i na terenie Muzeum Archeologicznego w Biskupinie.

Koniki polskie pełnią ważną funkcję w środowisku. Ich sposób żerowania sprzyja utrzymaniu naturalnych, otwartych krajobrazów i zapobiega sukcesji rośli na otwartych terenach trawiastych. Dzięki temu nie dochodzi do zalesienia łąk, a różnorodność gatunkowa roślin i zwierząt utrzymuje się na wysokim poziomie. W wielu rezerwatach ta rasa koni traktowana jest jako “naturalni ogrodnicy", wspomagający procesy ekologiczne.

Źródła: zooplus.pl, zlotykon.pl, lasy.gov.pl, pzj.pl, popielno.pl, zhkp.pl, osadabliskonatury.pl