Eklektyczna miejska rezydencja. Można ją podziwiać w Sosnowcu

Ten eklektyczny pałac od lat przyciąga uwagę odwiedzających Sosnowiec. Jego burzliwa historia nierozerwalnie splata się z dziejami regionu. Pałac Schoena zachwyca stylem, a jednocześnie stanowi ważny element miejskiego krajobrazu Sosnowca.

Historia pałacu Schoenów sięga końca XIX wieku i jest doskonałym przykładem burzliwych dziejów Górnego Śląska. W 1885 roku rodzina Schoen nabyła działkę od hrabiego Mortimera Tschischy i hrabiny Eufemii Eulenburg, by wkrótce rozpocząć budowę swojej okazałej rezydencji. Wzniesiony w stylu eklektycznym pałac ukończono w 1903 roku, a jego otoczenie stanowił rozległy park z licznymi elementami małej architektury, które podkreślały reprezentacyjny charakter posiadłości. Zamieszkało w nim małżeństwo Franz i Emma Schoen, tworząc tu miejsce tętniące życiem towarzyskim i kulturalnym.

W kolejnych latach losy budynku nierozerwalnie splatały się z historią regionu. W 1919 roku w pałacu ulokowano dowództwo powstania śląskiego, a dwa lata później — dowództwo obrony plebiscytu poprzedzającego III powstanie śląskie. Po zakończeniu walk, w 1923 roku rezydencję przystosowano do potrzeb sądu, a w 1925 roku majątek przeszedł na własność skarbu państwa. Podczas okupacji niemieckiej mieścił się tu Deutsches Haus, zaś po zakończeniu II wojny światowej budynek ponownie stał się siedzibą sądu.

Choć sam pałac przetrwał próbę czasu, otaczający go park uległ znacznej degradacji. Po wojennej przebudowie zachował się jedynie w szczątkowej formie — dziś jego pozostałości tworzą niewielki teren leśny przylegający do brzegów rzeki.

Zobacz także: Ten zamek przypomina most. Przez wieki władały nim kobiety

Pałac Schoenów to imponująca, eklektyczna rezydencja położona w centrum miasta, nieopodal dworca kolejowego. Wzniesiony z cegły i kamienia budynek o nieregularnej bryle wyróżnia się bogatą formą architektoniczną — z licznymi ryzalitami, balkonami, loggiami, tarasami oraz wieżyczkami. Dwupiętrowy, podpiwniczony gmach przykryty jest dachami dwu- i czterospadowymi, a jego wschodnią elewację zdobi wieża zwieńczona neogotyckim krenelażem i dachem namiotowym.

Wnętrza pałacu zachwycają różnorodnością stylów i dbałością o detal. Centralnym punktem budynku jest dwukondygnacyjny hall z rzeźbionymi drewnianymi schodami, boazerią i marmurowym kominkiem z 1903 roku. W salach reprezentacyjnych dominują elementy secesji, neorokoka i klasycyzmu — od kasetonowych stropów i sztukaterii, po zdobione portale, lustrzane panele i ceramiczne posadzki.

Choć dziś pałac pełni funkcje urzędowe, jego wnętrza wciąż skrywają dawny splendor, a część pomieszczeń pozostaje dostępna dla zwiedzających, pozwalając zajrzeć w świat śląskiej elity przełomu XIX i XX wieku.

Źródło: zabytek.pl