Kasprowy Wierch zimą. O czym należy pamiętać?

Większość turystów zimą korzysta z kolejki, aby dostać się na szczyt Kasprowego Wierchu. Jeśli jednak lubimy wyzwania i mamy doświadczenie w wędrówkach po górach, możemy spróbować zdobyć ten szczyt na pieszo. Szlak stanowi wyzwanie, ale przynosi mnóstwo satysfakcji.

Zimą Kasprowy Wierch jak najbardziej można zdobyć — to jeden z łatwiej dostępnych tatrzańskich szczytów w tym okresie, choć wymaga odpowiedniego przygotowania, doświadczenia i zimowego sprzętu.

Najpopularniejszym punktem startowym są Kuźnice, skąd prowadzi kilka szlaków pozwalających dotrzeć na wysokość 1987 m n.p.m. Jedną z bezpieczniejszych i częściej wybieranych zimowych opcji jest podejście niebieskim szlakiem przez Boczań na Halę Gąsienicową, omijając mniej rekomendowaną zimą Dolinę Jaworzynki. Trasa wiedzie przez kosodrzewinę, Przełęcz Między Kopami i w końcu otwiera się piękną panoramą Doliny Gąsienicowej. Stąd na szczyt prowadzi wygodny, dobrze przedeptany żółty szlak wzdłuż stoku narciarskiego, który zimą zwykle jest wyratrakowany, choć wymaga ostrożności ze względu na śliskość.

Druga propozycja to bardziej wymagające, ale malownicze wejście zielonym szlakiem przez Myślenickie Turnie, które zimą potrafi być słabo przetarte i jest zagrożone lawinami — dlatego przeznaczone jest wyłącznie dla osób z doświadczeniem w zimowych warunkach. Ten wariant oferuje jednak piękne widoki i prowadzi przez pośrednią stację kolejki linowej, skąd do Kuźnic wiedzie wygodny odcinek leśnej ścieżki. Bez względu na wybraną trasę, zimowe zdobycie Kasprowego Wierchu potrafi dostarczyć niezapomnianych wrażeń — od panoram na Świnicę i Kościelec, po atmosferę prawdziwych zimowych Tatr.

Zobacz także: Ten widok już nie wróci. Słynny tatrzański dzwon w innym miejscu

Zimą w górach najważniejszym wyposażeniem wędrowca jest zdrowy rozsądek - czasem najbezpieczniejszą decyzją jest zawrócenie, jeśli śnieg jest zbyt kopny, stok wyślizgany lub widoczność gwałtownie się pogarsza. Niezwykle istotne jest dobre zaplanowanie trasy, dostosowanie jej długości do panujących warunków, długości dnia i własnej kondycji. Zimą przejście tej samej drogi może potrwać wielokrotnie dłużej, zwłaszcza gdy szlak nie jest przetarty.

Kluczowa jest właściwa odzież - najlepiej sprawdza się system warstwowy, dzięki któremu można regulować temperaturę w zależności od wysiłku i warunków. Najbliżej ciała powinna znaleźć się bielizna termiczna, na nią cienki polar, następnie cieplejsza warstwa izolacyjna, a wszystko to przykryte oddychającą, wodoodporną kurtką i spodniami. W mroźne dni warto dołożyć dodatkowe warstwy, ale unikać bawełny, która chłonie wilgoć i szybko wychładza organizm. Równie ważne jest obuwie - zimowe buty trekkingowe z dobrą podeszwą i wodoodporną membraną to absolutna podstawa, podobnie jak ciepłe rękawice, czapka i zapasowa para suchej odzieży schowana w plecaku.

Odpowiednio spakowany plecak to kolejny element bezpiecznej wyprawy. Powinien pomieścić nie tylko prowiant i termos z gorącą herbatą, ale także sprzęt, który może okazać się niezbędny: raki lub rakiety, kijki, czołówkę, naładowany telefon z numerami alarmowymi oraz aplikacją Ratunek, mapę, kompas, małą apteczkę z folią NRC, a zimą także ogrzewacze chemiczne. W wyższym terenie przydaje się kask.

Ruszać w trasę najlepiej jak najwcześniej, po sprawdzeniu prognoz i komunikatów lawinowych oraz po zostawieniu informacji o planowanej trasie i godzinie powrotu. W terenie trzeba liczyć się z tym, że zimowe szlaki bywają inaczej poprowadzone i oznaczone tyczkami, a pokonywanie oblodzonych lub zasypanych fragmentów wymaga doświadczenia.

Źródło: manawpodrozy.pl, e-horyzont.pl