Szpony jak u niedźwiedzia. Dla brazylijskich plemion to symbol męstwa

Hybrydy kobiety i ptaka kojarzą się z mitologią grecką. Harpie były nazywane "psami Zeusa", bo miał je wysyłać w czasie burz, aby wykonały jego rozkazy. Obwiniano je o znikanie przedmiotów i porywanie ludzi. Nie wiadomo też, ile ich było. Są opowieści, w których zdaje się ich być dziesiątki, choć Hezjod wymienia dwie, Homer podaje imię trzeciej, a Wergiliusz w "Eneidzie" mówi o czwartej. 

Obecnie wyobrażamy je sobie jako potwory, ale początkowo były przedstawiane, jako piękne młode kobiety ze skrzydłami, które uosabiały burzową i wietrzną pogodę. Z czasem wygląd zaczął oddawać ich naturę, a wszystko, czego dotknęły miało wydzielać nieprzyjemny zapach. 

W micie o Jazonie harpie miały przypominać ciałem sępy, uszami niedźwiedzie, a twarzami kobiety. Ich wyobrażenia pojawiały się na starożytnych wazach i rzeźbach. W XIX w. inspirowały Gustava Doré - francuskiego grafika, malarza, ilustratora oraz rzeźbiarza, a potem polskiego artystę Jacka Malczewskiego. 

Harpia wielka (Harpia harpyja) jest gatunkiem ptaka z rodziny jastrzębiowatych. Ma charakterystyczny wygląd - szare pióra na głowie, czarne na grzbiecie i skrzydłach oraz białe na brzuchu. Dziób jest haczykowaty, nogi mocne, a szpony są prawie takie, jak pazury niedźwiedzia grizzly. Miażdży nimi ofiary. 

Jak podaje Encyklopedii Britannica: 

Występuje w tropikalnych lasach Ameryki Środkowej i Południowej. Brazylijskie plemiona uważają harpię za uosobienie wodzów, a także symbol męstwa. Ptak jest jednym z najbardziej przerażających myśliwych w brazylijskich lasach. Może w locie schwytać leniwca. Harpie zjadają także oposy, małpy, inne ptaki (np. ara), mrówkojady, pancerniki, a nawet młode jelenie. 

Długość ciała dorosłych harpi wynosi od 89 do 104 cm, a rozpiętość skrzydeł może przekraczać 2 metry. Samice ważą od 6,3 do 9 kg, a samce od 3,8 do 5,4 kg. Nie dziwi więc, że potrafią przenosić zwierzęta o wadze przekraczającej 7 kg. Gdy ofiara jest zbyt ciężka, aby przetransportować ją w całości do gniazda, zjadają część na miejscu. 

Źródła: medianauka.pl, worldhistory.org, wwf.panda.org, facebook.com/nauka.jest.niesamowita