Ten kot przetrwa nawet na Saharze. Żywi się jadowitymi wężami

Koty pustynne można spotkać na rozległych terenach Sahary, Półwyspu Arabskiego oraz w suchych obszarach Azji Środkowej, takich jak Iran, Pakistan, Afganistan czy Turkmenistan. Koty te są doskonale przystosowane do życia w jałowych, gorących środowiskach. Ich piaskowe futro zapewnia doskonały kamuflaż, a gęsta sierść na podeszwach łap chroni je przed poparzeniem na rozgrzanym piasku.

Żyjąc na terenach, gdzie temperatura w ciągu dnia sięga 50°C, a nocą może spaść poniżej zera, koty pustynne potrafią dostosować swój tryb życia do warunków panujących w danym regionie. W ekstremalnym upale chronią się w norach, które samodzielnie kopią. Dodatkowo koty pustynne mogą przetrwać przez długi czas bez dostępu do wody, czerpiąc ją wyłącznie z upolowanych ofiar.

Dieta kota pustynnego jest bardzo zróżnicowana – żywi się gryzoniami, ptakami, owadami, pająkami oraz gadami. Jednak najbardziej fascynującą umiejętnością tych zwierząt jest ich zdolność do polowania na jadowite węże. Kot pustynny skrada się nisko nad ziemią i wykorzystuje swój wyostrzony słuch, aby zlokalizować potencjalną zdobycz, nawet jeśli ta ukrywa się pod piaskiem. Gdy tylko usłyszy ofiarę, zaczyna szybko kopać, odsłaniając swoją zdobycz.

Przeczytaj także: Budzą się z zimowego snu i zostawiają ślady. Jak je rozpoznać?

Po schwytaniu ofiary kot pustynny nie zawsze zjada ją od razu – często zakopuje zdobycz w piasku, by wrócić do niej później. To strategia, która pozwala mu lepiej zarządzać zasobami w nieprzewidywalnym pustynnym środowisku.

Kot pustynny jest rekordzistą pod względem zasięgu występowania wśród wszystkich dzikich kotów. Badania prowadzone w latach 2015-2019 wykazały, że koty te przemierzają olbrzymie dystanse. Jeden z oznakowanych osobników w ciągu 6,5 miesiąca był rejestrowany na obszarze 1758 km² – co sprawia, że pod względem zasięgu występowania gatunek ten może rywalizować nawet z dużymi drapieżnikami, jak tygrysy czy lamparty.

Co ciekawe, koty pustynne prawdopodobnie prowadzą koczowniczy tryb życia, przemieszczając się w poszukiwaniu pożywienia i dostosowując swoje wędrówki do warunków pogodowych. Jeżeli te obserwacje zostaną potwierdzone, będzie to przełomowe odkrycie w świecie dzikich kotów – do tej pory nie odnotowano takiego zachowania u żadnego innego gatunku.

Utrata naturalnych siedlisk i kurcząca się populacja ofiar to jedne z największych zagrożeń dla kotów pustynnych. Suche ekosystemy, w których żyją, są szczególnie podatne na działalność człowieka. Rozwój rolnictwa i wypas zwierząt gospodarskich powodują degradację roślinności pustynnej, co zmniejsza liczbę drobnych ssaków – podstawowego źródła pożywienia tych drapieżników.

Dodatkowym zagrożeniem dla kotów pustynnych są zdziczałe psy i koty, które mogą nie tylko konkurować z kotami pustynnymi o pożywienie, ale także przenosić groźne choroby. Niestety, te dzikie koty bywają również tępione przez hodowców drobiu, którzy traktują je jako zagrożenie dla swojego inwentarza. Ich niewielkie rozmiary i charakterystyczny wygląd sprawiają także, że młode osobniki są nielegalnie odławiane i sprzedawane jako egzotyczne zwierzęta domowe.

Obecnie podejmuje się działania na rzecz ochrony tego gatunku. Wprowadzane są przepisy zakazujące polowań na koty pustynne oraz obszary chronione w kilku rodzimych siedliskach na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Na szczęście koty pustynne z powodzeniem rozmnażają się w ogrodach zoologicznych – w Polsce można je zobaczyć m.in. w ZOO w Gdańsku.